MUZEUM MŁYNARSTWA I WSI W USTRZYKACH DOLNYCH jednym z najbardziej znanych budynków w Ustrzykach Dolnych jest Muzeum Młynarstwa i Wsi. Zostało ono otworzone w lipcu 2010 r. i od tej pory staje się nie tylko największą atrakcją turystyczną w Ustrzykach Dolnych, ale także w Bieszczadach. Jego znaczenie wynika z tego, że jest to w tym turystycznym rejonie jedyne muzeum przemysłu. Dodatkowo ma świetną lokalizację, ponieważ znajduje się przy drodze do największych bieszczadzkich atrakcji: Połonin i Jeziora Solińskiego. Ponadto w jego bezpośrednim pobliżu znajdują się: znane Sanktuarium Matki Boskiej Bieszczadzkiej w Jasieniu oraz piękne drewniane kościoły (niektóre z nich zostały wybudowane jako cerkwie) w Hoszowie, Bandrowie, Jałowym, Hoszowczyku, Równi i Moczarach. Dla turystów zmotoryzowanych i wycieczek istotny jest także obszerny parking znajdujący się przed budynkiem.
Służąc turystom Muzeum daje możliwość poznania historii młynarstwa oraz skomplikowa- nego procesu mielenia zboża. Chętni mogą także zapoznać się z nieomal stuletnią i zaskakująco ciekawą historią tego budynku oraz okolicznych terenów.
Ustrzycki młyn parowy powstał w 1925 r. i przeznaczony był przede wszystkim do produkcji wysokogatunkowej białej mąki. Jeszcze w pierwszych dziesięcioleciach XX w. była ona znacznie droższa , niż powszechnie wówczas używana mąka razowa. W historii budynku oraz dzisiejszego Muzeum istotną rolę odegrało zakończenie II wojny światowej, ponieważ w tym czasie całkowicie zmienił się kształt granicy wschodniej. Po roku 1945 Ustrzyki Dolne wraz z pobliskimi terenami, znalazły się w granicach ZSRR. Dopiero w 1951 r. na mocy umowy o wymianie terenów przygranicznych, ta część Bieszczadów została zwrócona Polsce.
Budynek młyna przetrwał w dobrym stanie zarówno wojnę, jak i sześcioletnią przynależność administracyjną do Związku Radzieckiego. Kiedy jednak przybyli do Ustrzyk nowi osadnicy, nie zastali w młynie ani jednej maszyny. Brakowało także konstrukcji drewnianej Z tego powodu zakład ten miał dwuletnią przerwę, podczas której kompletowano urządzenia niezbędne do wznowienia pracy. Przywieziono wówczas wyposażenie z jakiegoś niezydentyfikowanego młyna, najprawdopodobniej z Pomorza (za tym faktem zdaje się przemawiać konstrukcja drewniana oparta na sośnie wejmutce rosnącej na północnych terenach Polski) i od roku 1953 wznowiono mielenie zboża. W porównaniu z okresem przedwojennym zmienił się także system napędu, ponieważ wprowadzono silnik spalinowy, ktory po kilku latach został zastąpiony silnikami elektrycznymi pracującymi aż do roku 2007.
Muzeum Młynarstwa i Wsi w Ustrzykach Dolnych jest jednym z niewielu muzeów w Polsce dającym możliwość poznania kompletnych linii służącących do czyszczenia i mielenia zboża w młynach z nowoczesnym napędem. Do zwiedzania przeznaczonych jest 1100 m kwadratowych na czterech kondygnacjach. Eksponowane maszyny pochodzą z przełomu XIX i XX w., a więc ze stulecia określanego mianem: "wiek pary i elektryczności" , w którym to czasie w Europie pojawiło się, a następnie dynamicznie rozwijało młynarstwo parowe. Jak ten proces przebiegał można uzmysłowić sobie w naszym Muzeum, ponieważ wszystkie maszyny znajdujące sie w jego zbiorach wymyślono w tym właśnie wieku.
.
Najbardziej znaczącym zabytkiem jest gniotownik walcowy pochodzący z lat siedemdziesiątych XIX w. Służył do wstępnego zgniatania żyta. Takie urządzenia pojawiły się dopiero w 1820 r., a więc nasz gniotownik jest jednym z najstarszych tego typu w Polsce. Jego dodatkowym walorem jest świetnie zachowany i niezwykle fotogeniczny drewniany korpus. Oprócz gniotownika można także obejrzeć mlewniki walcowe, odsiewacze ramowe (wzbudzające największe zainteresowanie turystów), łuszczarkę, szczotkarkę, szafy aspiracyjne oraz tryjer.
Uzupełnienie ekspozycji wewnętrznej stanowi wystawa plenerowa, która znajduje się wokół budynku Muzeum, gdzie można obejrzeć urządzenia i maszyny służące do uprawy ziemi oraz czyszczenia i młócenia zboża, a także mielnia ziarna. Urządzenia te były wykorzystywane w gospodarstwach wiejskich w XIX i XX wieku.
Przy muzeum znajduje się stylowa kawiarnia wykonana z materiałów odzyskanych z rozbiórki starej szkoły, dzięki czemu udało się uzyskać jednolity klimat całego budynku, gdzie zwiedzający mogą odpocząć oraz posilić się ciepłymi daniami i napojami.
